Bir zamanlar bir çayır sıçanı kendine bir tahıl ambarı yapmaya uğraşırmış. Her sabah erkenden bir yerlerden bulduğu eski bir yılan derisiyle yola çıkar, onu topladığı tanelerle doldurur ve dişleriyle çeke çeke eve getirirmiş.
Bu küçük farenin, dans edip eğlenmeye çok düşkün, ama çalışmaktan pek haz etmeyen bir akrabası varmış. Bu fare kendi tahıl ambarıyla pek ilgilenmezmiş ve daha işe başlamadan mevsim geçip gitmiş. Sonunda çalışkan akrabasına gidip, “Kuzenim, kış için sakladığım tahılım yok, mevsim de neredeyse geçti. Ama tahılları içine koyup taşıyabileceğim bir yılan derim de yok. Derini bana ödünç verir misin?” demiş.
“Ama neden yılan derin yok” demiş kuzeni. Yılanlar deri değiştirirken neredeydin?”
“Buradaydım.”
“Ne yapıyordun?”
“Konuşup dans etmekle meşguldüm.”
“Şimdi de cezanı çekiyorsun” demiş diğeri. “Tembel, dikkatsiz kişiler her zaman böyledir. Yine de yılan derimi vereceğim. Şimdi git, sıkı çalış, boşa geçirdiğin zamanı kazanmaya uğraş.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder