Küçük bir kızın çok sevdiği evcil bir tavşanı varmış. Onu bir bebek gibi sırtında taşır, yaptığı bir çift küçük ayakkabıyı giydirir, geceleri de onunla yorganını paylaşırmış.
Bu kızın onu çok seven ve saygısını kazanmak isteyen bir kuzeni varmış. Kuzeni bir gün kendi kendine şöyle demiş:
“Küçük kuzenimi çok seviyorum, tavşanını gezdirip gezdiremeyeceğini sorayım.” (Kızılderili kadınların arkadaşlarına sevgi gösterilerinden biriymiş bu; arkadaşlarının bebeklerini taşıma izni verip vermeyeceklerini sorarlarmış.)
Sonra kuzeni küçük kıza gitmiş ve demiş ki:
“Sevgili kuzenim, küçük tavşanını sırtımda gezdirmem için izin verir misin? Böylece seni ne kadar sevdiğimi gösterebilirim.”
Annesi de, “Ah, hayır, küçük torunumuzu çadırdan fazla uzaklaştırmayın,” demiş.
Ama kuzeni şöyle cevap vermiş: “Ah, gezdirmeme izin verin. Kuzenime sevgimi göstermeyi çok istiyorum.” Sonunda küçük tavşanı sırtında taşıması için izni koparmış.
Küçük kızın kuzeni kendi çadırına geldiğinde kaba birkaç çocuk oyun olsun diye ona sataşmaya başlamış. Küçük kızı kızdırmak için tavşana taş ve tahta parçaları atmışlar. Sonunda bir tahta parçası küçük tavşanın başına çarpmış ve onu öldürmüş.
Küçük hayvanı eve ölmüş olarak dönünce tavşanın sahibi acı acı ağlamış. Yas için saçını kesmiş, onunla beraber bütün küçük kız arkadaşları da ağlamaya başlamış. Annesi de birlikte ağıt yakıyormuş.
“Yazık,” diye haykırmışlar, “yazık küçük tavşana! Her zaman çok iyi, çok kibardı. Artık çocuğun öldü, yapayalnız kaldın.”
Küçük kızın annesi kızın arkadaşlarını çağırmış, küçük tavşan için büyük bir cenaze yemeği düzenlemiş. Tavşan çadırda yatarken sahibinin küçük arkadaşları güzel şeyler getirip bedenini örtmüşler. Törende kıza küçük tavşanın şerefine elbiseler, çömlekler, kilimler, bıçaklar ve daha bir sürü güzel şey verilmiş. Hayvanı, küçük ayakkabıları ayağında olarak bir elbiseye sarıp yüksek bir yere gömmüşler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder